Soms zou ik willen dat gisteren nooit voorbij ging, omdat vandaag alles zo anders is.
Familie en vrienden verkeerden in shock, ze was zomaar zonder enige waarschuwing bij hen weggevlogen. Haar hart was zomaar gestopt met kloppen.
Tijdens het eerste gesprek dat ik met de familie en twee vriendinnen voerde, werd al snel duidelijk dat deze dame bekend stond om haar warmte, belangstelling voor iedereen, haar grote hart waar plaats was voor een ieder die dat wilde. Het thema voor de afscheidsviering was gevonden; warmte, liefde, licht. Warmte en licht van de kaarsjes die altijd branden in haar huis en de liefde die voelbaar was als je bij haar was.
Het hart was overal te zien in huis, waxinelichtjes in de vorm van een hart, hartjes aan de muur. Door dit te benoemen en de connectie te maken met haar eigen hart was het persoonlijk symbool ook gevonden. Het hart bracht veel vreugde maar ook was het hart dat haar dood betekende.
In de afscheidsviering kwam het hart steeds terug in verschillende verschijningsvormen. We hebben rondom haar een hart van 72 (levensjaren) waxinelichtjes aangestoken. Het jongste neefje en nichtje hebben het hart gesloten en de laatste twee kaarsjes ontbrand.
Overal stonden haar eigen kaarsenstandaards met een brandende kaars erin. Aan het einde van de dienst kreeg iedereen een houten hart mee met een laatste groet.